Huidige screenings- en beoordelingsmethoden voor het vaststellen van ondervoeding richten zich meestal op onbedoeld gewichtsverlies, lage BMI en verminderde spiermassa. Deze parameters zijn echter niet altijd geschikt voor mensen met obesitas. Ondergewicht (BMI <18,5) is bijvoorbeeld niet bruikbaar om ondervoeding bij deze groep te identificeren. Traditionele normen voor onbedoeld gewichtsverlies en verminderde spiermassa kunnen ook niet van toepassing zijn vanwege de andere lichaamssamenstelling van mensen met obesitas. Gewichtsverlies van drie kilogram is bij bij iemand van 60 kilogram bijvoorbeeld heel wat anders dan bij iemand van 160 kilogram. En veel mensen met overgewicht/obesitas zitten boven de afkapwaarden voor een lage spiermassa, simpelweg omdat zij door hun overgewicht een relatief hoge spiermassa hebben. Zo worden zij niet als ondervoed gediagnostiseerd. Ook veelgebruikte methoden als bovenarm- of kuitomtrek overschatten de spiermassa bij overgewicht/ obesitas. Daarnaast kunnen voor criteria als verminderde eetlust en -voedselinname aangepaste normen nodig zijn voor deze groep.
Om ondervoeding bij mensen met obesitas vroegtijdig te herkennen en beter te behandelen, is meer kennis nodig over dit specifieke probleem, stellen de auteurs van de review. Ze benadrukken dat er effectievere methoden nodig zijn om ondervoeding bij mensen met obesitas te herkennen en te behandelen. Hoewel er GLIM-criteria (een set van consensuscriteria om ondervoeding bij volwassenen te diagnosticeren) zijn, moeten er duidelijke normen komen voor mensen met obesitas. Het gebruik van indicatoren als een lage BMI en percentage gewichtsverlies kan leiden tot onderdiagnose van ondervoeding. Bestaande screeningsmethoden kunnen ook tekortschieten omdat ze meer waarde hechten aan metingen zoals gewicht en lengte, in plaats van te kijken naar specifieke voedingsbehoeften.
Het aanpassen van bestaande tools met geschikte normen voor gewichtsverlies en spiermassaverlies, specifiek voor obesitas, is nodig. Daar is nog onderzoek voor nodig. Het zal volgens de auteurs zorgverleners helpen om ondervoeding bij mensen met obesitas eerder te herkennen en beter aan te pakken, wat uiteindelijk leidt tot betere zorg en algemeen welzijn.
